Uśmiecha się. Pracuje. Odbiera dzieci z przedszkola. Odpowiada na wiadomości. Czasem nawet żartuje. A w środku – pęka. Codziennie. Niewidzialna depresja nie krzyczy. Nie zawsze widać ją na pierwszy rzut oka. Czasem wygląda jak „ogarnięta kobieta”, „wesoły kumpel” albo „człowiek sukcesu”. Tylko oni wiedzą, ile kosztuje ich każde wstanie z łóżka. Każdy uśmiech. Każde „wszystko dobrze”. Depresja nie zawsze ma smutną minę. Często nosi maskę. Funkcjonuje. Bo „trzeba”. Bo „inni mają gorzej”. Bo „nie chcę nikogo martwić”. Ale prawda jest taka, że depresja nie wybiera. I nie da się z niej „wyjść” siłą woli czy pozytywnym myśleniem. Dlatego zanim powiesz: „Ale przecież świetnie wyglądasz!” – zatrzymaj się. Zamiast oceniać – zapytaj z troską: „Jak się naprawdę czujesz?” To jedno zdanie może być mostem. Między „udaję, że żyję” a „ktoś mnie zobaczył”. ~ Autor poszukiwany


 

at

Wiesz, depresja nie wygląda jak non-stop płacz i dramaty. To nie jest ta scena z filmu, gdzie facet siedzi w ciemnym pokoju i wali głową w ścianę. Nie. Depresja potrafi być… spokój. Cholerny spokój. Spokój, który w środku cię zjada. Znasz typa, który zawsze się uśmiecha, gada z każdym, śmieje się z twoich żartów, a w środku czuje pustkę? To ona. Wkurwiająco spokojna, zawsze „wszystko spoko”, zawsze „zobaczymy”. W jej głowie dni mijają jeden za drugim, a plany na przyszłość? Nie istnieją. W myślach krzyczy o przerwę od życia, a na głos mówi, że jest ok. I tak, czasami życie jest tak ciężkie, że myśli o zakończeniu wszystkiego pojawiają się jak czarne chmury nad miastem. Ale ta depresja… nigdy nie pokaże ci twarzy. Jest mistrzynią masek – czasem nawet na siłę, udając, że wszystko jest w porządku. Ale tu jest moment, w którym musisz się obudzić: możesz to zmienić. Możesz zdjąć maskę i wziąć życie w swoje ręce. Nie jutro, nie za tydzień – TERAZ. Tak, kurwa, będzie ciężko. Tak, będzie cholernie niewygodnie. Ale każdy krok, który zrobisz, każda zmiana myślenia, każda mała akcja – odpycha cię od tego spokoju, który zabija od środka. Depresja może cię złamać, ale nie musi cię definiować. Możesz być tym facetem, który widzi życie nie jako obowiązek, tylko jako wyzwanie. Zaczynasz od drobnych rzeczy: wstajesz rano, robisz jedną rzecz dla siebie, nie poddajesz się nawet jeśli w środku krzyczy chaos. I powoli, kurwa powoli, zaczynasz wierzyć, że twoje życie nie jest odliczaniem dni, tylko tworzeniem ich wartości. I wiesz co? Kiedy w końcu to poczujesz – ten spokój przestanie być wrogiem. Zamiast tego stanie się twoim paliwem. Bo w końcu jesteś świadom, że możesz żyć na własnych zasadach, a nie na zasadach tej cholernie sprytnej depresji. - Adwokat Diabła