Pamiętam ten wieczór. Siedzieliśmy ze znajomymi przy stole, było głośno, śmiech, rozmowy… a on nagle rzucił jakiś komentarz. Złośliwy, personalny. Wszyscy się zaśmiali. A ja? Poczułam, jak coś we mnie pęka. Ale zamiast zareagować – uśmiechnęłam się. Udawałam, że mam dystans. Że to nic takiego. Bo przecież „żartował”, prawda? Tak właśnie zaczęło się publiczne upokarzanie. Najpierw raz. Potem częściej. Aż zaczęło być normą. A ja dalej grałam rolę „wyluzowanej”. Bo nie chciałam robić scen, psuć atmosfery, uchodzić za humorzastą. Dziś już wiem – to nie był żart. To był pierwszy sygnał braku szacunku. Nie pozwól, żeby ktoś śmiał się z Ciebie przy innych i tłumaczył to „żartem”. To nie jest normalne. To nie jest miłość. ~ Kobieta Zwykła – ❤️